لطف و محبّت دوستان خدايی است

[kalaavangaa]

بسمة تعالی
لطف و محبّت دوستان خدايی است


خدايا دوستان را می شناسم يكايك را به چهره می ‌شناسم

همه را ظاهر و باطن شناسم كه از لطف همه من سر شناسم

همه ازعقل و دين دارند بهره به هر يك می‌شود در دل اشاره

اديبند و فهيمند با نشانه فراوانند به تعداد ستاره

سلامم بر همه از پير و برنا همه جا دارند آن‌ها در دل ما

چه گرمايی شده حاصل ز آن‌ها كه دل گرم است از شادی آن ‌ها

محبّت بی شماراز دور و نزديك دل روشن ندار جای تاريك

محبّت بگذرد از راه باريك كند روشن مكان تنگ و تاريك

شود روشن دوجشمم وقت ديدن شنيدن كی بود مانند ديدن

ز شادی دل زند پر، در پريدن كند ذوقی به ميل سر رسيدن

رسيم بر هم ز فرط شوق ديدار به هم گوييم ما مشتاق ديدار

پدر يا اين‌ كه مادر يا كه غمخوار برادر يا كه خواهر يا كه دلدار

به هريك هم زبان يا اين‌كه همكار ز آن همسايه ديوار به ديوار

ز استاد و ز شاگرد و مددكار رفيق و آشنا ، دوست و پرستار

ز امسال و از آن دور، پار پيرار چه زيبا باشد آن ديدار و گفتار!

محبّت موج دارد در دل خويش برد ما را به ساحل پيش در پيش

سلامت می‌رساند هر چه درويش نباشد در ميانه هيچ دل ريش

تو سابع فكرخويشی يا كه درويش! همه سالم رسند بر ساحل خويش

خدا يا لطف تو بر ما است از پيش نماند در دلی هيچ ترس و تشويش


روز شنبه موربخه 1393/6/22 عبّاس توكّلی(سابع) تهران